Vrijwilligers in the spotlight

Ilonka Schouten

Ik ben nu bijna 5 jaar vrijwilligster bij VTV. Ik werd gekoppeld aan een alleenstaande moeder met 1 gehandicapt kindje en een ouder broertje dat daardoor best wat extra aandacht kon gebruiken. Daar moeder redelijk aan huis gebonden was kon zij niet veel met hem op pad en ging de meeste zorg en aandacht naar zijn broertje.

Ik ben op het idee gekomen om vrijwilligerswerk te gaan doen door een nichtje van me. Zij had om het weekend een knulletje te logeren. Zijn moeder was overleden toen hij een jaar of 3 was en voor zijn vader was het fijn af en toe een weekend voor zichzelf te hebben om zaken te regelen en even op adem te komen. Het knulletje werd als het ware in haar gezin opgenomen en zo had hij er een nieuwe familie en 2 ‘broertjes’ bij. Dat vond ik erg fijn voor hem en mooi van haar en dus besloot ik me ook aan te melden omdat ik vond dat ik ook best wat tijd vrij zou moeten kunnen maken om zo een kind (en ouder) op te vangen.

Ik herinner me nog goed ons eerste ‘afspraakje’ na het intakegesprek. Ik had al helemaal bedacht wat we die middag zouden kunnen gaan doen toen het jochie van 11 met een rugtas vol klaar stond. Dus ik vroeg ‘joh wat heb je allemaal bij je dan?’ Nou mijn zwemspullen, toilettas en pyjama was zijn antwoord. Ik was een beetje verrast dat hij blijkbaar gelijk een weekend wilde (en mocht) logeren maar goed toevallig kon het agenda technisch en het was gelijk gezellig. Sindsdien hebben we veel leuke dingen samen gedaan en beleefd en probeer ik hem de Nederlandse (en Haagse) gebruiken, normen en waarden een beetje mee te geven. Zo lopen we elk jaar de Duinenmars, is hij wezen kamperen, gaan zwemmen, pakken we regelmatig een bioscoopje, pretpark of spelen we gewoon in het bos of op het strand en hij is gaan sporten bij een vereniging. Ook hebben we voor het eerst echt zijn verjaardag gevierd. Veel vrienden en familie kwamen en hij was overrompeld door de gezelligheid, taart en vele kadootjes, dat had hij blijkbaar nog nooit zo meegemaakt. Het is dan zo mooi om zo’n gelukkig bekkie te zien en dat het kind gewoon even kind kan zijn met allemaal lieve mensen om hem heen. Ook gewoon thuis een spelletje doen, met lego spelen of huiswerk maken hoort er bij. Het communiceren, op tijd komen en afspraken nakomen is iets wat heel wat energie gekost heeft maar steeds beter gaat (ook met moeders). Inmiddels is het binnen mijn grote familie vanzelfsprekend dat hij er bij is met uitjes, verjaardagen, Koningsdag of Sinterklaas. Hij heeft er dus een hele Nederlandse familie bij gekregen en is volledig als ‘neefje’ geaccepteerd door iedereen. Helaas hebben we ook verdrietige momenten meegemaakt, eerst overleed mijn vader (zijn nieuwe opa) en 1,5 jaar later overleden ook nog zijn broertje en mijn moeder. Momenten die we ook met elkaar gedeeld hebben en waar ik ook bij het regelen van de begrafenis van zijn broertje hem en zijn moeder bij heb kunnen staan. De gemeente Den Haag waardeert haar vrijwilligers trouwens jaarlijks met een puntensysteem. Die punten kun je dan inruilen voor vouchers waarmee je bijvoorbeeld naar het zwembad kunt gaan of naar de bioscoop, een dagje uit en wat meer persoonlijkere dingen zoals de aanschaf van een geurtje, OV-chip tegoed of korting op een etentje. Die van mij gaan standaard op aan de activiteiten die we lekker samen kunnen doen, wel zo leuk tòch?!

Mijn advies aan andere vrijwilligers? Geef goed aan hoeveel tijd je inzetbaar bent, sommige gezinnen hebben bv het liefst dat je elke woensdagmiddag even naar de speeltuin gaat maar in mijn geval was het dus af en toe een weekend logeren. Sommigen hebben meer structuur nodig maar ik kan gelukkig afspreken wanneer ik denk dat is leuk om hem ergens mee naar toe te nemen of om iets samen te gaan doen, de ene maand is dat wat vaker dan de andere maand. Voor ons werkt dat prima en hij kan me altijd bellen of appen als er tussendoor wat is. Als tip wil ik nog meegeven verwacht niet dat onze normen en waarden ook die van hen zijn. Het gezin heeft vaak een andere (buitenlandse) achtergrond en wat voor ons vanzelfsprekend is, is dat voor hen wellicht niet. Hoe beschermend wij naar onze kinderen zijn, deze kinderen zijn vaak door omstandigheden zelfstandiger en meer op zichzelf aangewezen. Ook de taal kan een obstakel zijn. Maar hoe mooi (en makkelijk) is het dan om ze wat Nederlandse gebruiken mee te kunnen geven en te zien dat gewoon wat extra aandacht en een knuffel op z’n tijd al zoveel voor een kind kunnen betekenen! Dus ik zou zeggen meld je aan en maak mensen in je omgeving enthousiast dat ook zeker te doen als ze wat tijd en liefde over hebben.